شغل چیزی است که بیشتر ما تمام جوانی‏مان را صرف رسیدن به آن می‏کنیم. سرمایه‏های مهمی مثل وقت آزاد در جوانی و انرژی تازه‏ای که داریم را صرف مقدماتی همچون تحصیل، آموزش تعاملات اجتماعی و یادگیری مهارت‏های عملی می‏کنیم تا از سرجمع این مهارت‏ها بتوانیم در آینده شغلی بدست آوریم. هدف تمام این تلاش‏ها این است که شخص بتواند جایی در جامعه برای خود باز کند. به کاری مشغول شود یا خدمات و کالایی ارائه کند که اولا مورد احتیاج دیگران باشد و حاضر باشند برای آن پول پرداخت کنند و ثانیا انجام آن کار دست‏کم بطور کامل از عهده دیگران ساخته نباشد. در چنین صورتی فرد را می‏توان برای جامعه مفید و ضروری دانست. با این وجود شغل گاهی معنای دیگری به خود می‏گیرد و بیشتر مترادف با مقام می‏شود. در این حالت فرد جایگاهی را اشغال می‏کند و مدعی می‏شود (یا افرادی مدعی می‏شوند) که تنها اوست که شایستگی احراز آن مقام را دارد. بنابراین شخص فوق در امنیت کامل و بدور از هر گونه رقابت می‏تواند در جایگاه بالایی که دارد به ارائه خدماتی بپردازد که از ارزش نازلی برخوردارند و هیچ نیازی هم برای بهبود کیفیت کار خود احساس نخواهد کرد. نمونه چنین جایگاه‏هایی را در مشاغل دولتی و دیوانسالاری می‏توان دید. «کارمند» چه دون‏پایه و چه بلندپایه در موقع استخدام با یک نظام ارزشیابی دشوار روبرو نیست و پس از استخدام نیز پشت حصار بلند قوانین کار و سیاست کلی دولت که مجبور به مدارا با میلیون‏ها کارمند خویش است هرگز مواجه با دشواری نخواهد بود. اگر چه ممکن است عملکرد خوب یا بد اندکی در بالا و پایین رفتن مرتبه شغلی وی موثر باشد اما ایضا چنین کارمندی مشاهده می‏کند که روابط بسیار مهمتر از ضوابط در ارتقاها موثرند. بنابراین کارمند معمولا انگیزه خیلی زیادی برای بهبود امور خود ندارد دست‏کم انگیزه‏اش از نوع مرگ و زندگی نیست. بر خلاف وی، فعال بخش خصوصی در یک محیط کاملا سیال و بی‏اطمینان دائما با خطر حذف از عرصه تجارت روبروست بنابراین شدت تلاش وی قابل مقایسه با کسی نیست که از یک شغل مطمئن برخوردار است. جای تعجب نیست اگر بسیاری از پیشرفت‏ها ابتدا در بخش خصوصی صورت می‏گیرد و پس از سال‏ها به بخش دولتی هم می‏رسد. جای تعجب باز هم نیست اگر فعال بخش خصوصی پس از سال‏ها تلاش هنگامی که آموخت در این شرایط دشوار چگونه روی پای خود بایستد از اعتماد بنفسی فراتر از کارمند حتی از نوع بلندپایه‏اش برخوردار است، با اینکه زندان‏ها پر از ورشکستگان بخش خصوصی است اما باز هم جای تعجب نیست که افرادی که موفق می‏شوند پاداش مادی بیشتری نیز در قیاس با همتایان کارمند خود بدست می‏آورند که کمتر به خود جرات داده‏اند خطر کنند و همواره در مسیرهای آرامی حرکت کرده‏اند که دیگران برایشان مدت‏ها قبل باز کرده‏اند.